Αν εχει υπαρξει ποτε αυτος ο ορος και τον εχετε ακουσει από καπου, τοτε μπορειτε ευκολα να καταλαβετε το νοημα του αρθρου.
Στην αντιθετη περιπτωση, επιτρεψτε μου να εισπραξω χειροκροτημα για την εισαγωγη του ορου στα παγκοσμια λεξιλογια, και στη συνεχεια μπορειτε να διαπιστωσετε και οι ιδιοι που αναφερομαι.
Θυμαμαι πριν αρκετα χρονια, ειχα δει ένα σκετσακι των ΑΜΑΝ, στο οποιο και καλα μια κυρια προσεφερε παιδικα παραμυθια με παρωδικους τιτλους. Αναμεσα σε αυτά ηταν και ένα «εκπαιδευτικο μυθιστορημα θρησκευτικου περιεχομενου» με τιτλο «Η ζωη της Μαριας Μαγδαληνης πριν γνωρισει τον Χριστο».
In present days, σε ένα από αυτά τα νεοκουτσομπολο-αξιοπεριεργο-ειδησειογραφικα site/blog, με χιουμοριστικες λιστες του στυλ «chain-letter» (αυτά που πρεπει να κανεις like από το facebook για να τα δεις, επειδη οι δημιουργοι εκτος από ανοστοι clopyrighters είναι και παπαρες) ειδα ένα αρθρο με τιτλο «Τα πιο αποτυχημενα prequels ταινιων», και για κυρια εικονα ειχε αυτό:
(Ελληνιστι για οσους δεν το πιασαν: «Η στρατευση του στρατιωτη Ραϊαν»)
Κι όμως, οσοι ασχολουνται με ταινιες, η βιντεοπαιχνιδια, θα πρεπει να το εχουν συνειδητοποιησει: Χιουμοριστικα παραδειγματα όπως τα παραπανω, δεν απεχουν πολύ από την πραγματικοτητα. Αντιθετα, τα βλεπουμε ως ευρεως διαδεδομενη τακτικη εκμεταλευσης διαφορων franchises. Κοινως…
Οι τανιες και τα video games το εχουν παρακανει με το περα-δωθε στο timeline!!
Υπομονη οσοι δεν με πιανετε ηδη… φτανω στο ψητο.
Αναφερομαι λοιπον στο φαινομενο, οπου prequels ταινιων η βιντεοπαιχνιδιων, βγαινουν ΜΕΤΑ τα sequels. Με αλλα λογια, εμβαθυνουν στην υποθεση του «Τι εγινε τοτε»/ «Πως ξεκινησε ο ταδε».
Οι πρωτες ταινιες Star Wars τοποθετουνται στην 2η τριλογια, ενώ οι πιο προσφατες ταινιες τοποθετουνται στην 1η και αφορουν το πώς μεγαλωσε ο Darth Vader και πως εγινε Darth Vader.
Το X-Men Origins: Wolverine παρουσιαζει (όπως λεει και ο τιτλος) το μακρινο παρελθον του Wolverine, και το πώς εγινε μεταλλαγμενος. Η επομενη ταινια X-Men (“First-Class”) είναι και παλι prequel, και εμβαθυνει στο παρελθον μεταξυ του Professor-X και του Magneto.
Θελετε κι άλλο παραδειγμα;; Την περασμενη δεκαετια μεσουρανουσε το αμερικανικο σηριαλ με τιτλο “Smallville” (στην Ελλαδα: «Σουπερμαν: τα χρονια της νιοτης»), το οποιο βαλθηκε επι 10 σεζον να περιγραψει τον Σουπερμαν πριν γινει επισημα ο Σουπερμαν.
Παμε και στα video games: Η σειρα Resident Evil ξαναβρηκε την υγεια της με τα 4 και 5. Νωριτερα, καπου μαζι με τα 2 και 3, κυκλοφορησε και το “Resident Evil Zero” που τοποθετειται λιγο πριν το 1, και πρωταγωνιστουν οι ηρωες που στο 1 βρεθηκαν νεκροι.
Μονο εμενα εχει αρχισει να με κουραζει λιγο αυτό;;
Τα franchises δεν εισαγονται πλεον με το κιλο. Φαινεται λοιπον, πως ο κοσμος όταν δεν εχει να γνωρισει πρωτοτυπους ηρωες, και πρωτοτυπες υποθεσεις, προσελκεται από εμβαθυνση σε ηδη υπαρχοντες. Και η εμβαθυνση ερχεται, όχι με καποια συνεχεια που θα ανατρεψει τα δεδομενα, η θα λυσει αποριες για την υποθεση, αλλα σε μικρα θεματα που δεν ειχαν απαντηθει, και δεν μας ενοιαξε πραγματικα να απαντηθουν, νωριτερα.
«Δειτε στην πολυαναμενομενη συνεχεια του δημοφιλους franchise: Με ποια τα ειχε φτιαξει στο γυμνασιο ο παππους του πρωταγωνιστη. Η, πως βρηκε ο πρωταγωνιστης το μενταγιον που φορουσε καθως εκανε σεξ στο 2. Η, τις περιπετειες του πατερα του, που οδηγησαν στον θανατο του, ο οποιος αναφερεται στην 123η σκηνη του 3. Η, τα γεγονοτα που συνεβησαν αναμεσα στο 1 και στο 2.0.13 Expansion Pack.»
Δεν το λεω για να κραξω αυτό-καθαυτο τις ταινιες η τα παιχνιδια. Δεν τα απαγορευει από το να αναδειχθουν απο αλλα επιμερους στοιχεια, όπως εφε και ερμηνειες.
Για παραδειγμα, η σειρα Mortal Kombat: Legacy, που βασιζεται σε κατι εντελως ρηχο: το παρελθον κάθε ενός από τους χαρακτηρες του παιχνιδιου (κατι που βλεπαμε και μονοι μας από τα bios/endings στο παιχνιδι).
Σεβαστο το ότι εμαθα πως απεκτησε το μηχανικο του ματι ο Kano, που βρηκε το κινεζικο καπελο ο Raiden, και πως λεγαν τη γυναικα του Hanzo Hasashi, αλλα ΔΕΝ ηταν αυτό που μου προσεφερε ένα ευχαριστο 10λεπτο ανα επισοδειο. Ηταν λογω της απεικονισης της ολης ιδεας. Όταν μια σειρα βασιζεται σε ένα βιντεοπαιχνιδι, τοτε εν γενει δεν μπορεις να περιμενεις να παρουσιαζεται κατι “καινουργιο”. Ετσι, δεν εχω καποιο άλλο σοβαρο παραπονο, ώστε να κραξω τη σειρα αυτή-καθαυτη…
…Ωπ, οχι, ψεμματα, ΕΧΩ!!! Δεν γινεται να βγαζεις επισοδεια με τιτλο “Scorpion and Sub-Zero” και να εστιαζεις μονο στον 1ο. Και στον πιο γαματο χαρακτηρα που εχει υπαρξει σε fighting-game, όχι μονο να μην εμβαθυνεις, αλλα και να τον παρουσιαζεις σε 1μιση σκηνες, και μαλιστα χωρις να είναι ο πραγματικος εαυτος του!!
Επιπλεον, ο Sub-Zero…
(Εμ…τι εγραφα ειπαμε;; … Α, ναι!! Για τα prequels…)
…λοιπον!! Το στοιχειο αυτό όπως ελεγα, δεν τα αναγει ολοκληρωτικα σε μπαζο-ταινιες. Συμβάλει όμως αποφασιστικα. Όπως και να το κανουμε, μια ταινια η ένα παιχνιδι, λιγο η πολύ, αδικει τον εαυτο του όταν τροφοδοτειται με τα αποφαγια του βασικου σεναριου.
Στις περισσοτερες περιπτωσεις, για να απολαυσεις πραγματικα μια ταινια, δεν αρκουν μονο οι σπινθιρωτες κλανγκες, οι μεγαλοπρεπεις εκρηξεις, τα πρωτοποριακα εφε, και τα βυζια της συμπρωταγωνιστριας.
Πρεπει επισης να σε αγγιζει και η ιστορια. Να σε ταυτιζει με τους χαρακτηρες, και να σου κεντριζει το ενδιαφερον και την αγωνια για την τυχη τους, μεχρι το τελευταιο λεπτο.
Όταν λοιπον η θεματολογια εχει να κανει με κατι που ξερουμε τη συνεχεια του, (η ακομα χειροτερα, ξερουμε ότι δεν θα τελειωσει ιδανικα, όπως πχ το Star Wars 3) τοτε το ενδιαφερον για την ιστορια παει για βρουβες.
Σου κεντριζει το σασπενς, όπως θα στο κεντριζε ένα βιβλιο με τιτλο «Ο δολοφονος ηταν ο γιατρος».
Τα blockbusters εχουν γινει πλεον σαν τσοντες: Βασιζονται στην ωμη δραση, και τα γεγονοτα εχουν μηδενικη σημασια. Γι αυτό το λογο, δεν εχουν κανενα προβλημα να πιανονται από την πιο ασημαντη εμπνευση.
Οι ταινιες και τα παιχνιδια ομως, ΔΕΝ είναι μουσικη. Εκει ναι, αλλαζει το πραμα. (βλεπε επομενο αρθρο)
Το θεμα με τα «εκ των υστερων» prequels δεν είναι μονο η αδιαφορια που σου προσφερει η υποθεση. Είναι ακομα, το πώς σου παρουσιαζεται σαν γευση η αισθηση του χρονου.
Ναι, μπορει να είναι «μαγευτικο» το να γυριζεις πισω στο χρονο, και να «παιζεις» με πεμπτουσιακα δεδομενα που συναντησες ως nerd-ας των «προηγουμενων» ταινιων/παιχνιδιων. Το θεμα όμως είναι ότι πρωτον:
Ένα «τευχος» που βγαινει μεταγενεστερα, λογικο είναι να φτιαχνεται με μεταγενεστερα μεσα και δεδομενα. Για παραδειγμα, στο Star Wars, ο Luke Skywalker πολεμαει τον πατερα του σε σκηνικα με υποτυπωδη φωτοσπαθα, κιτσωτα ρομποτ και τερατα, και γενικοτερα, ένα πολύ φουτουριστικο σκηνικο για τα μεσα της δεκαετιας του 70. Αρκετα χρονια νωριτερα, όταν ο Darth Vader ηταν μικρος, οι μαχες γινονται με ακομα πιο «φουτουριστικα» μεσα και συγχρονα εφε, εξαιτιας της τεχνολογιας του 2000. Στο Resident Evil εχουμε γραφικα επιπεδου PsOne, ενώ χρονια αργοτερα, το Resident Evil Zero ακολουθει πιο προηγμενα γραφικα και gameplay, απ ότι ο… απογονος του. Ακομα καλυτερο παραδειγμα το Smallville: Τα νιατα του Σουπερμαν τοποθετουνται στον πολιτισμο του 21ου αιωνα, ασχετα που ο ιδιος ως ενηλικας υπαρχει από τα κομιξ του 1940.
Και δευτερον…
Οι συνεχειες-παυλα-flashbacks συνηθως γινονται πολύ μετα τον προγραμματισμο του αρχικου σεναριου. Αυτό τι σημαινει: Δεδομενα που δεν υπηρχαν, η δεν ενδιεφεραν, καθως κυλουσε ομαλα το timeline, ξαφνικα επρεπε να εισαχθουν στα prequels ώστε να «γεμισει» η θεματολογια. Και φερνω παλι ως παραδειγμα το Smallville: Συμφωνα με τις 10 σεζον του, ο Κλαρκ Κεντ εζησε πιο πολλες περιπετειες πριν γινει Σουπερμαν, παρα μετα.
Ολα αυτα προκαλουν μια συγχυση στην αισθητικη του θεατη , και είναι το στοιχειο από το οποιο εμπνεομαι τον χαρακτηρισμο «φουτουριστικο prequel».
Αγαπητοι σεναριογραφοι:
Βρειτε επιτελους μια εμπνευση της προκοπης, που ουτε να βιαζει το μελλον, ουτε να εχει ως πανακεια το παρελθον. Το στοιχειο των συνεχων flashbacks στα διαφορα franchises δεν λεγεται “πεζογραφικη τεχνικη απεικονισης της ιστοριας”. Λεγεται “αρπαχτη” και “ξεκαρφωμα”.
Οι συγγραφεις νουβελων, προκειμενου να γεμισουν τα βιβλια τους, συχνα-πυκνα κανουν μια παυση στην υποθεση, και γυριζουν πισω στο χρονο για να περιγραψουν στοιχεια και γεγονοτα που μπορει να ενδιαφερουν τον αναγνωστη.
Δεν βγαζουν καινουργιο βιβλιο για να αναγουν ως κεντρικη ιστορια το πώς εμεινε εγγυος η μανα του πρωταγωνιστη!!
Θεματα όπως οι X-Men εχουν περιγραψει τη φυση και το παρελθον τους από την εποχη που βγηκαν σε κομιξ, και οι οπαδοι τους ηταν πληρως ικανοποιημενοι από αυτό. Αν υπαρχει κατι που λειπει από το παρελθον, θα μπορουσε απλα να αποκαλυφθει στο μελλον!!
Αντιστοιχα, οι οπαδοι του Σουπερμαν δεν νομιζω να ειχαν ζητησει ποτε απαντησεις, για το ποσες γκομενες ειχε κανει στο λυκειο πριν γνωρισει τη Λοις.
To φαινομενο του «φουτουριστικου prequel» εχει ως βαση την ελλειψη ιδεων. Όπως επισης, και την ταση των παραγωγων να προσελκυουν το κοινο με στοιχεια «νεολαιικης», «σοβαρης-σκοτεινης» θεματολογιας: Τι πιο προσιτο από τις νεαρες ηλικιες των αγαπημενων τους ηρωων.
Ετσι λοιπον, τα prequels συνεχιζουν, και θα συνεχιζουν να πουλανε. Το επομενο παιχνιδι Resident Evil θα λεγεται “Operation: Racoon City” και θα τοποθετειται (για μαντεψτε!!) αναμεσα στο Resident Evil 2 και στο Resident Evil: Nemesis. Και μετα το θανατο του Albert Wesker στο 5, δυσκολα βλεπω τους σεναριογραφους να εμπνεονται κατι καλυτερο για τη συνεχεια.
Αναμενουμε και την επομενη υπερπαραγωγη του Χολιγουντ. Να προτεινω εγω θεμα: Η ιστορια της αραχνης, πριν τσιμπησει τον Peter Parker.
Aντε και καλα Χριστουγεννα!!
